دوهفته نامه دارالصفا

حسودي دشمنان نسبت به آل محمد(ص)

جليل لباسدوخت

»ام يحسدون الناس علي ما آتاهم ا... من فضله، فقد آتينا آل ابراهيم الكتاب و الحكمه و آتيناهم ملكا عظيما«.

آيا رشك مي ورزند نسبت به آن مردمي كه خداوند به آنها از فضل خود عنايت فرمود حال آنكه ما به خاندان ابراهيم كتاب و حكمت و سلطنتي عظيم داديم. (سوره نساء ـ54)

حسد يكي از بدترين و قبيح ترين صفات اخلاقي انسان‌هاست كه اگر از ذهنيت تجاوز كند و به فعليّت رسد خانمان سوز خواهد بود و چه بسيار بلاها و مصيبت ها به خاطر حسد بر سر مردم فرود مي آيد. حسد از بدترين خصلت هاست كه دارنده اش را آنچنان زجر مي دهد تا آنكه ايمان خود را به خاطر حسدش بكلي از دست دهد و نعمتي را كه خداوند به ديگري عطا كرد خواهان نابود شدن و زوال آن باشد و مي توان گفت كه بيشتر ظلم ها و ستم‌هائي كه در جهان رخ مي دهد، منشأش حسد است.

و گويا نخستين پديده اي است كه در جهان خلقت پيدا شد و ابليس گرفتارش شد كه بر حضرت آدم حسد ورزيد و تا ابد از رحمت الهي مطرود و منفور گرديد. و همين رشك بود كه پسر آدم را توسط برادرش به قتل رساند. و همين حسد بود كه باعث شد بني اميه و قبل از آنها ديگران با اهل بيت پيامبر(ص) چنان رفتاري كنند كه حتي حاضر به سوزاندن خانه زهراي اطهر(س) گردند و پسر رسولخدا(ص) را به قتل برسانند و فجايع بي شماري مرتكب شوند كه تاريخ آنها را با اشك به ثبت رسانده است و هر چه از دست آنان بر نيامد بني عباس به عهده گرفتند و جنايت هاي پيشينيان را ادامه دادند و همچنان اين ظلم ها تا امروز و تا فردا به وقوع پيوسته و خواهد پيوست تا آن روز كه قائم آل محمد(ص) روحي فداه قيام كند و انتقام خون‌هاي پاك نياكان و ديگر خوبان را از دشمنان باز ستاند.

به هر حال، آيه مباركه فوق الذكر اشاره دارد به حسد و كينه اي كه دشمنان اميرالمؤمنين(ع) و ساير اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام داشتند كه در حقيقت دشمني و كينه آنان با شخص رسول اكرم(ص) بود و نمي‌توانستند ببينند خداوند آن همه مقام و فضيلت به اينان داده است و آنان را مورد لطف خاص خود قرار داده و در ميان تمام خلايق، برگزيده است.

مقصود از ناس در آيه مذكور كيست؟

از قرينه آل ابراهيم معلوم مي شود مقصود از ناس، در آيه كريمه، پيامبر و خاندان گراميش مي باشد. زيرا در برابر اين حسد مردم ،خداوند مَثَل به ابراهيم و آل ابراهيم مي زند كه به آنها نيز كتاب و حكمت داد و آنان را بر مردم تفضيل فرمود، پس چه جاي تعجب دارد اگر در زمان معاصر دوران رسالت رسول اكرم(ص) خداوند گروهي را از ميان شما مردم برگزيند و از هر رجس و پليدي پاك و مطهر گرداند و آنان را هم كتاب و هم حكمت دهد كه گويا كتاب دليل نبوت است و حكمت دليل امامت.

در حديثي از امام محمدباقر(ع) در تفسير اين آيه آمده است كه فرمود: »خداوند از آنان پيامبران و رسولان و امامن قرار داد؛ پس چگونه درباره آل ابراهيم اقرار دارند و نسبت به آل محمد انكار مي كنند؟!«.

و در روايت ديگري از امام صادق(ع) نقل شده كه راوي مي پرسد، آنانكه مورد حسد قرار گرفته اند، چه كساني مي باشند؟ حضرت ميفرمايد: »نحن المحسودون«.

و در امالي نيز از جابر نقل شده كه امام باقر(ع) تأكيد فرمود كه مقصود از واژة ناس، در اين آيه رسولخدا(ص) و ائمه طاهرين عليهم السلام مي باشند.

حكمت: چنانكه اشاره شد كنايه از ولايت و امامت است همانگونه كه كتاب، كنايه از رسالت و نبوت است. تفسيرهاي مختلفي براي حكمت آمده مثل آنكه گويند حكمت به معناي شناختن حقايق اشياء است همانگونه كه هست يا حكمت به معناي علم به خوبي ها و اعمالي صالحه است يا آنكه عبارت است از انجام كاري كه سرانجام آن خوب و پسنديده است يا آنكه عبارت از تشبيه به خداوند در علم و عمل به اندازه طاقت و توانايي كه در انسان وجود دارد و همه اينها در ولايت به معناي اعم خلاصه مي شود پس ولايت از نتايج حكمت است.

و اما ملك عظيم، يعني رسالت و جانشيني رسالت كه هيچ مشكلي بزرگتر و عظيمتر از آن نيست.

اين ملك هاي ظاهري كه سلاطين و قدرتمندان دارند، مُلك نيست بلكه ملك همان وزنه بزرگ و سهمگين رسالت و امامت است چه به صورت ظاهر پديدار گردد مانند خلافت ظاهري كه چند صباحي اميرالمؤمنين(ع) داشت و يا خلافت واقعي آن حضرت و فرزندانش از آن برخوردار بودند و منجي الهي بود هر چند به صورت ظاهر خانه نشين بودند يا در گوشه زندان به سر مي بردند و ما بر اين باوريم كه دشمني امروز استكبار جهاني با ايران اسلامي منشأش همان حسدي است كه پيشينيان نسبت به خاندان رسالت داشتند زيرا ما پيروان واقعي آن بزرگوارانيم و از اين روي تعجبي ندارد كه سفيانيان و دجالان امروز با ما همچون نياكانشان دشمني كنند.

با عرض تسليت ايام سوگواري شهادت حضرت امام جعفر صادق(ع)